Diversity Tour - Raoul
De Diversity Tour 2019. Een middag vol met workshops die in het teken staat van diversiteit. Dit was de eerste keer dat er zo'n Tour was, dus het was nog even afwachten wat het werd. Voor deze tour konden wij ons aanmelden voor 2 workshops, die gekozen konden worden uit 15 verschillende workshops. Op workshop 1 en 2 viel direct mijn oog. Deze stonden namelijk in het teken van vooroordelen. Een marechaussee met PTSS en een ex-gedetineerde gingen hun verhaal delen en ook vooral vertellen wat dat met diversiteit te maken heeft. Dit soort verhalen uit het échte leven vind ik veel interessanter dan theoretische workshops. Vaak is de praktijk toch anders dan de realiteit. Daarom heb ik voor deze workshops gekozen.
Als eerste had ik een lezing van Raoul, de marechaussee met PTSS. Dat PTSS voor Posttraumatisch Stress Stoornis staat wist ik al, maar hoe je dit kon krijgen of waar je precies last van zou hebben wist ik nog niet. Ik ging er dus open in. Raoul vertelde over de symptomen van PTSS en met welke problemen hij kampt. Zo slaapt hij (met geluk) sinds 2005 maar 3 uur per nacht en is dus 24 uur per dag moe. Daarnaast heeft hij een kort lontje, paniekaanvallen wanneer hij herinnert wordt aan zijn zware missies en heeft hij in het beginstadium van zijn PTSS geen empathie getoond naar zijn omgeving, en in het bijzonder niet aan zijn opgroeiende zoons. Raoul heeft twee zoons, een van 20 en een van 22. In 1998 begonnen de symptomen op te spelen op het hoogste niveau. Door zijn PTSS kon het hem niet boeien hoe zijn zoons opgroeiden, wat zij aan het doen waren etc. Gelukkig heeft hij tegenwoordig weer een empatisch inlevingsvermogen en gaat dat een stuk beter.
Hij legt uit hoe zijn PTSS begonnen is en hij zijn pad bewandeld door al die jaren heen. Hij vertelt dat hij jaren gezwegen heeft over zijn klachten, omdat hij zich er voor schaamde. Ook dit is een symptoom van PTSS. Toen hij na ongeveer 10 jaar hulp durfde te vragen, was zijn PTSS al in een hoog stadium aanbeland. Hij kampte met (bijna) alle symptomen van PTSS, waardoor hij zich niet meer goed in zijn vel voelde en niet goed kon functioneren in de maatschappij. Hierdoor is hij al bijna 2 keer zelf uit het leven gestapt. Een keer door bijna tegen een trein aan te rijden, en de andere keer door bijna een meertje in te rijden. Maar telkens toen hij dat bijna wilde doen, kwamen de stemmen van zijn zoons in zijn hoofd die hij beloofd had beter te worden. Hij keerde om.
Toch zocht hij na al die jaren gelukkig hulp en belandde hij in veel therapiesessies, met succes. Inmiddels is hij al een paar keer 'genezen' verklaard, maar heeft helaas ook een aantal terugvallen gehad. Zo ook vorig jaar. Wel is hij zelf erg positief. In vergelijking met het beginstadium, is het al erg verbeterd en kan hij (redelijk) goed functioneren in de maatschappij, met een aantal uitzonderingen natuurlijk. Hij vertelt weer gelukkig te zijn in het leven en veel steun te hebben aan zijn vrouw. Tegenwoordig is hij zelfs degene die nog langer op feestjes wil blijven dan zijn vrouw! Dat is toch wel een hele vooruitgang. Ondanks zijn PTSS heeft hij nog erg veel passie voor zijn werk en zou hij zo weer op missie gaan als marechaussee.
Deze foto symboliseert de weg van Raoul door zijn PTSS heen. In het begin erg gesloten, afgezonderd van de buitenwereld en erg ongelukkig. Naar mate de therapieën volgden ging het steeds beter met hem, totdat hij nu weer een échte glimlach op zijn gezicht heeft.
Het belangrijkste natuurlijk, hoe is hij aan PTSS gekomen? Hier was een duidelijk antwoord voor te geven. Zijn missie in voormalig Joegoslavië was de druppel. Hij was daar commandant van een groepje collega's. Hiervan 2 Nederlandse jongens van 19. En twee uit Frankrijk en Duitsland die ook erg jong waren. In plaats van dat hij hen opdracht gaf, wilde hij hen beschermen omdat zij nog zo jong waren. Hierdoor deed hij de zware opdrachten alleen. Na zo'n zware dag was er niemand waartegen hij zijn verhaal kon doen. Niemand met een luisterend oor, waardoor alle beelden maar in zijn hoofd bleven zitten. Hij wilde gewoon een luisterend oor, zodat hij het uit zijn hoofd kon zetten, maar er was niemand voor hem. Hij zat 3 weken in Joegoslavië zonder iemand die hem steunde. De heftige gebeurtenissen stapelde maar op en konden zijn hoofd niet uit. Hierdoor is zijn PTSS ontstaan.
Maar wat heb ik hiervan geleerd? Raoul drukte ons op het hart om in ons werk later ons best te doen om PTSS te herkennen (wat erg lastig is) en te voorkomen. Ook in de privé sferen benadrukte hij dat het voor iedereen belangrijk is om een luisterend oor te hebben, zodat gebeurtenissen niet gaan opstapelen. Ik vond het erg indrukwekkend en weet nu wat PTSS is en hoe ik het zou kunnen herkennen, zodat ik mensen daarbij kan helpen.
Hieronder zie je Raoul een deel van zijn verhaal vertellen tijdens een andere lezing: https://www.youtube.com/watch?v=u6Beg4tttwo
